Październikowe spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki (28.10.2009 r.) poświęcone było książce Eriki Fischer Droga do nieba. Książce, która po raz pierwszy od czasu istnienia Klubu, spodobała się wszystkim zebranym paniom. Na każdej z osób zrobiła wrażenie. Przygnębiające...

Dramatyczna historia rodziny Fischer porażała każdym zdaniem, każdą nową opowieścią, nowym faktem z życia dotkniętej przez Holocaust rodziny.
Mimo treści trudnej, niepokojącej, bolesnej w odbiorze czytało się wspomnienia Fischer znakomicie. Można powiedzieć, że to jedna z tych lektur, którą się połyka, pomimo niełatwego  tematu. Zasługą zapewne jest sposób w jaki autorka napisała swą autobiograficzna powieść – bez sentymentu. Nie ma w niej jednak ani jednego zbędnego słowa, nie ma manipulacji emocjami czytelnika. „Droga do nieba” w swej surowości jest jednocześnie książką, w której wrzenie uczuć jest nad wyraz wyczuwalne.

Erica Fischer w Drodze do nieba żegna się z tragicznie zmarłymi dziadkami; z ojcem, przy którego grobie nigdy się nie pojawiła; z matką, która odchodzi z poczuciem niesprawiedliwości i tajonego latami bólu do świata; wreszcie z bratem Paulem. To także książka o pożegnaniu samej siebie i przejmujący traktat o samotności i uczuciowym kalectwie drugiego pokolenia „ocalonych” z Holocaustu.
To opowieść, o jakiej trudno jest pisać. Choćby dlatego, że odnosi się do indywidualnych przeżyć i jedynie próbuje nam te przeżycia opisać.

http://krytycznymokiem.blogspot.com/2009/02/droga-do-nieba-erica-fischer.html

Info: Monika Kopryna; foto: archiwum MBP